athenaeusاتنهئوس و گزنفون از نوع ویژهای قالی به نام پسیلوتا پیس psilotapisیاد کرده اند.که
فقط پادشاه ایران به روی ان گام می نهاده است و
ان را زیر نیمکت می انداختند تا بر اثر مقاومت کف تالار یا اتاق از جا در نرود.
arrianاریان .مقبره کوروش بزرگ را بدانگونه که اسکندر ان را دیده وصف کرده میگویدکه:
فرشهایی از ظریف ترین بافت ارغوانی در ان گسترده بود.
در همان زمان در سیبری.بیرون از مرزهای شاهنشاهی هخامنشی
قبیله ایرانی سکاها بهمان شیوه ازاد روزگار می گذراندند.
انچه از دیدگاه تاریخ هنر مایه خوشوقتی است.این است که گورستانهای سکاها هزاران سال بحال یخ زده باقی ماند .
تا انکه حفاران(پروفسور رودنکو)قالی نفیسی را که گویی عینا از نقشهای برجسته تخت جمشید گرفته شده است
پیدا کنند.
نمدهای مرغوب بسیاری نیز بدست امد.
قالی پازریک
ما را به یاد گزارش مربوط به بطلمیوس246-285می اندازد:
کف تالارش را از فرشهای ایرانی منقش به تصاویر حیوانات پوشانده است)
نخستین تصویر یک قالی که نمی توان گفت گلیم یا قالی بوده است
به روی سنگهای استانه ئرهای اشوری کنده کاری شده است.
بهترین نمونه ان از خورس اباد است که اینک
در موزه لوور نگاهداری می شود/
وسط ان طرح گل یا گیاه چهار برگهای تکرار شده است.
در حاشیه ان همانند قالیچهه های امروزی کردی
به تصویر نوعی نیلوفر ابی منقش است.
ارتور اپهام پوب در تابستان 1969 میلادی تحقیقات خود در ایران را به روی یک کاست نوار در اختیار ناشر قراردادهاستکه کتابی تحت عنوان سیری در صنایع دستی ایران با همکاری پرویز تناولیو دیگر افراد چاپ شده است.
درک معنای نقوش برای محققین خارجی جز به مطالعه اثار مرتبط میسر نمی باشد.
معنای گل -پرندگان-حیوانات بیانگر رمز فرهنگ غنی ایرانیان می باشد.
اما نیاز به کفپوش برای ساکنان زمین بوده است و شروع همزمان بافت و تهیه مصالح ان مورد بحث هنری ما نمی باشد.بلکه وجود عناصر و ترکیب با خلاقیت و تجزیه ان به صورت هنری ملموس به نام فرش مطرح است.
سنگوارهای از یک حصیر متعلق به بیش از پنج هزار و پانصد سال در شهداد کرمان نزدیک بلوچستان پیدا شده بود که بوریا بافی یا حصیر بافی را از قدیمی ترین کفپوش و زیر اندازها معرفی میکرده است.
زیلو در گذشته از پشم و پوست حیوانات استفاده میش که به مرور زمان پوسیده و از میان می رفت. از زیباترین زیلوها در ایران میتوان در اماکن مقدس جنوب ایران یاد کرد.
اوزبکها و قرقیزها چولچیت یا پوست خرس را به عنوان قدیمی ترین شکل قالی داشته اند.
بافت انان نوعی واگرهاهای یا گرهای شبیه به گره ترکی است که در ان فقط تار بالایی بکار می رود.حال انکه تار پایینی به درون پود بافته میشود.
از اینرو طرح قالی در پشت ان نمودار نمی گردد.
قالی را به صورت کناره های باریک جدا می بافندو سپس این کناره ها را به می پیوندند.(کفپوشهای روستایی- ارتور اپهامپوب)
تصویری مبنی بر مشاهده نویسنده در کتاب سیری در صنایع دستی ایران مبنی بر این مشاهده موجود نمی باشد.
اما عشایر که از قدیمی ترین بافندگان و تجار در این زمینه می باشنددارای طرح ونقشه و عناصر مخصوص به خود می باشند.
اساتید فرش نیز از این نوع بافت در اثار منحصر بفرد خود استفاده نمودهاند.